Confessus pro iudicato est to paremia prawnicza, czyli ponadczasowa zasada odnosząca się do prawa karnego. Wyrażają ją przepisy zawarte w art. 335 Kodeksu postępowania karnego. Według nich po spełnieniu pewnych przesłanek możliwe jest skrócenie postępowania, dzięki złożeniu przez prokuratora wniosku o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie o karze zamiast aktu oskarżenia. Oczywiście każdy taki wniosek przed przyjęciem jest oceniany przez sąd, więc nie ma pewności co to jego uwzględnienia. Dodatkowo zgodę musi wyrazić także pokrzywdzony. Jednak zanim zostanie on w ogóle przygotowany muszą być spełnione 3 warunki: „oskarżony przyznaje się do winy, w świetle jego wyjaśnień okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte” (art.335 k.p.k.). następnym etapem jest „negocjowanie” wymiaru kary z oskarżonym. Uzgadniając te warunki trzeba zachować zdrowy rozsądek i nie zaniżać nadmiernie oczekiwanej kary, ponieważ zwiększa to ryzyko odrzucenia wniosku przez sąd. Jest to też istotna część postępowania, gdyż w razie pozytywnego rozpatrzenia według art. 447 § 5 k.p.k skazanemu na takiej drodze nie przysługuje prawo do apelacji ze względu na okoliczności faktyczne jak i zbyt wysoki wymiar kary, o czym prokurator ma obowiązek pouczyć oskarżonego. Warto zaznaczyć, że w czasie rozmów z podejrzanym prowadzone jest także postępowanie dowodowe, czyli przygotowanie organów na ewentualność wniesienia aktu oskarżenia. Ważną kwestią jest również wyłączenie zbrodni w stosowaniu opisywanej procedury. Trudno nie zgodzić się z prawodawcą, że o ile takie skrócenie postępowania w przypadku występków jest rozwiązaniem „wygodnym” i stwarza korzyści wszystkim jego uczestnikom, tak pośpieszne orzekanie w sprawach bardziej skomplikowanych, jakimi bezdyskusyjnie są zbrodnie nie działałoby na korzyść rzetelności procesu.